Met Kuifje naar China

Ter gelegenheid van Kuifjes verjaardage en de publicatie van de  kleurenversie van het album traketeert het Hergé Museum bezoekers op een nieuwe tijdelijke tentoonstelling, met als thema de Blauwe Lotus.

« De ontmoeting met Tchang in Brussel, in 1934, is voor het leven van Hergé van grote betekenis geweest, zoals we al zagen. Hij beseft dan dat ‘ de anderen ’ voor Kuifje niet meer simpelweg de rol van figuranten moeten spelen. De vreemdeling wordt een vriend. Maar Tchang vertegenwoordigt niet alleen maar het andere. Hij introduceert in de kunst van Hergé ook de vloeiende beweging van het Chinese penseel. Zonder Tchang en zijn vloeiende lijn had de klare lijn een hardere kunnen worden, hard als staal. »

Pierre Sterckx. Kuifje, Hergé’s klassieker, 2016

In 1934 maakt Hergé kennis met Tchang Tchong-Jen, een jonge Chinese student aan de Academie voor Schone Kunsten in Brussel. Voor de twee artiesten is deze culturele ontmoeting tussen het Oosten en het Westen een toegangspoort naar een andere wereld, maar ze is ook – en in de eerste plaats – het begin van een mooie vriendschap. Hun band is zo sterk dat hij een verlengstuk krijgt op papier, met een nieuw Kuifje-avontuur. Dat laatste is weliswaar veel gevoeliger en menselijker dan Kuifjes vorige avonturen, want het staat in het teken van de broederband die Kuifje en Tchang smeden.

Het zwart-witalbum verschijnt in 1936, het jaar waarin Charles Lesne (directeur uitgeverij bij Casterman) Hergé meevraagt “een nieuwe richting uit: die van de kleur”. Maar Hergé aarzelt, want “de lijnen zijn echt de dragende structuur” van zijn stijl. Na rijp beraad – en heel wat discussies – laat Hergé zich overtuigen, en in 1942 zet hij de stap met het album De geheimzinnige ster. De vorige 4 albums (met uitzondering van Kuifje in het land van de Sovjets), worden overigens ook aangepast. Aangezien er door de oorlog papierschaarste heerst, ziet de uitgeverij uit Doornik zich gedwongen om het aantal pagina’s per album sterk terug te dringen. Vanaf dan tellen de albums 64 pagina’s.

In 1945 start Hergé, bijgestaan door Edgar Jacobs, met de formaataanpassing van De blauwe Lotus, waarin de vakjes worden gewijzigd en anders worden opgeknipt. Monnikenwerk, aangezien het tempo en de vlotheid van het verhaal behouden moeten blijven. Voor de inkleuring opteert Hergé voor effen kleuren, die volgens hem het voordeel hebben dat ze eenvoudig en leesbaar zijn, en zo geen afbreuk doen aan de klare lijn van zijn werk. Daarom worden de tinten op een paar zeldzame uitzonderingen na in vlakken aangebracht, dus zonder schaduwen of kleurverloop.

De blauwe Lotus, een kleurrijk avontuur en kunstwerk, is nu te (her) ontdekken aan de hand van originele platen, oude documenten en foto’s uit de archieven van Hergé.

Textes et images © Hergé / Tintinimaginatio – 2024